Και ξαφνικά, εκείνη η μικρόσωμη γυναίκα με τα άσπρα μαλλιά και το ρυτιδιασμένο μέτωπο όρμησε καταπάνω τους σαν έκρηξη, σαν καταιγίδα, με μια δυνατή αστραπή στα φλογισμένα της μάτια. Μπήκε μπροστά από τα κτήνη και έσκυψε μπροστά και πάνω απ΄το πεσμένο, απ΄το δαρμένο, απ΄το γυμνωμένο παιδί.
Εβαλε το ισχνό κορμί της ασπίδα να προστατέψει τον γιο σου, τον γιο μου, τον φοιτητή της, απ΄τους πάνοπλους- αυτούς τους χωρίς όνομα και ταυτότητα- που το έδερναν, το έσερναν, το έγδυναν, το προπηλάκιζαν, το ψέκαζαν με χημικά στο πρόσωπο, το έβριζαν και το πρόσβαλλαν σε κοινή θέα- κόντευαν κυριολεκτικά να το διαμελίσουν.
Υψωσε το χέρι της σε μια αποφασιστική διαμαρτυρία φωνάζοντας αυστηρά μέσα από την μάσκα της:
"Σταματήστε! Θα τον σκοτώσετε".
Και κοίταξε αριστερά της το κτήνος που ορθωνόταν μπροστά της.
Το κοίταξε κατάματα.
Με ένα βλέμμα ατρόμητο που σταματούσε σφαίρες.
Η μάνα, η γυναίκα, η διαδηλώτρια, η δασκάλα, το ήθος, η περηφάνια, η αξιοπρέπεια.
Τα πάντα όλα σε ένα άφοβο θυμωμένο βλέμμα.
Σε μια ενστικτώδη κίνηση.
Σε έναν κύκλο προστασίας.
Σε μια πορεία ζωής.
Κωνσταντίνα Ριτσάτου, το όνομά της. Καθηγήτρια στο Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ και μία από τις καθηγήτριες και καθηγητές που στάθηκαν δίπλα στους φοιτητές και πήραν χθες μέρος στην διαδήλωση ενάντια στο νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης:
«Μπροστά στα μάτια μου, μπροστά στα μάτια όλων μας, μερικοί αστυνομικοί άρχιζαν να χτυπούν και να τραβούν έναν φοιτητή, ένα παιδί. Κόντευαν να το διαμελίσουν κυριολεκτικά, ενώ εμείς, φοιτητές και καθηγητές διαδηλώναμε ειρηνικά. Προσπάθησα να πάρω θέση εκείνη τη στιγμή. Είμαι δασκάλα, είμαι μάνα, γυναίκα και άνθρωπος. Γι’ αυτό», είπε λίγο μετά.
«Είμαι δασκάλα, είμαι μάνα, γυναίκα και άνθρωπος. Για αυτό.»
Τόσο απλά, τόσο αληθινά, τόσο γενναία.
Η Κυρία Ριτσάτου, δασκάλα όλων μας, ανήκει στην μεγάλη μερίδα των πανεπιστημιακών δασκάλων που δεν βλέπουν με θετικό μάτι τις επερχόμενες αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση. Ανήκει σε εκείνους που: «Δεν θα κάτσουμε ήσυχα, πρέπει να προσπαθήσουμε να προλάβουμε τα χειρότερα, εκείνα που δεν έχουν φυσικά έρθει ακόμα.»
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο Πρύτανης του ΑΠΘ κάλεσε τις δυνάμεις καταστολής και υπέδειξε μετά τους φοιτητές που "έπρεπε" -που ΗΘΕΛΕ- να συλληφθούν. Η Δασκάλα έγινε η ασπίδα για να προστατέψει έστω έναν -"για να μην το διαμελίσουν το παιδί".
Γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα.
Η Δασκάλα. Η Κυρία Κωνσταντίνα Ριτσάτου.
Είναι ο κούκος που φέρνει την Ανοιξη.
Είναι το θρόισμα της δημοκρατίας.
Είναι ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών που δεν είναι χαμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου