Το ημερολόγιο έγραφε 11 Ιουνίου 1985, όταν η Σαπφώ Χανδάνου όπως ήταν τό πραγματικό της όνομα περνούσε γιά πάντα στήν ιστορία

Το ημερολόγιο έγραφε 11 Ιουνίου 1985, όταν η Σαπφώ Χανδάνου όπως ήταν τό πραγματικό της όνομα περνούσε γιά πάντα στήν ιστορία.
Ζούσε ολομόναχη σε ένα μικρό διαμέρισμα, το ενοίκιο του οποίου πλήρωνε κάποιος άγνωστος σε αυτήν θαυμαστής της.

Βρέθηκε δυο μέρες αργότερα, όταν την αναζήτησε ο εστιάτορας στο εστιατόριο του οποίου συνήθιζε να πηγαίνει μόνη για να φάει.

Το επώνυμο Νοταρά ήταν η οδός από τήν σχολή πού σπούδαζε θέατρο.
Επαιξε δίπλα σέ μεγάλους τής εποχής κι έγινε κομμάτι τής ζωής μας μέσα από τόν ελληνικό κινηματογράφο μέ τίς ατάκες της πού κουβαλούν τήν ιδιαίτερη χροιά τής φωνής της. Κύκνειο άσμα της στο θέατρο, ήταν η "Πορνογραφια" του Μανου Χατζηδάκι το 1982.

Κι όμως αυτή η γυναίκα ήταν απόλυτα εσωστρεφής.
Κι έτσι πέθανε.
Μόνη, όπως μόνη της σχεδόν ετάφη.
Η ιστορία λέει πώς γιά έναν μεγάλο έρωτα δέν επιχείρησε ποτέ της γάμο, ενώ μία πρόταση γιά απόκτηση παιδιού είχε έρθει από τόν Τσαρούχη, τήν οποία καί αρνήθηκε.

"Με λένε Σαπφώ Νοταρά και ζω σ' ένα δυάρι κάτω από την Ακρόπολη.
Παντού παλιές εφημερίδες, παράξενα καπέλα και χιλιάδες παλιές τουαλέτες.
Οι ντουλάπες είναι γεμάτες. Τα φορέματα μου, είναι γεμάτα από καψίματα τσιγάρων.
Γέρασα, όμως τα χέρια μου παρέμειναν πανέμορφα. Άσπρα, λιγνά, αριστοκρατικά.
Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως δεν μπορώ να μάθω πια απ' έξω λόγια ρόλων. Τρόμαξα!
Καλλιέργησα με πείσμα την ερημιά μου σαν ένα φυτό εσωτερικού χώρου με ημίφως, άνυδρα, και με μια σπαραχτική καρτερία..."
Σαπφώ Νοταρά.