Και ξαφνικά με μία δήλωση η Χαρούλα Αλεξίου μας υπενθύμισε ότι σ’ αυτόν τον τόπο υπάρχει τέχνη, υπάρχει μουσική, υπάρχει ήθος, υπάρχει ταλέντο, υπάρχει αξιοπρέπεια, υπάρχει δύναμη ψυχής, υπάρχει η Χαρούλα Αλεξίου που ήταν, είναι και παραμένει η φωνή της Ελλάδας.
Έτσι τραγουδάει η Ελλάδα όταν πονάει. Σαν την Χαρούλα Αλεξίου.
Τραγούδησε 50 χρόνια, είπε τα ωραιότερα τραγούδια, μένει για πάντα στην ιστορία και τραβάει το δρόμο της σιωπής, αυτόν που τράβηξαν όλοι οι σπουδαίοι και μεγάλοι αυτού του τόπου. Έχει γεμίσει σαχλαμάρα ο τόπος, αυτό που θέλει κι αυτή η κυβέρνηση κι αυτό που στηρίζουν όλα αυτά τα καλομαθημένα παιδιά της αστικής τάξης που μάθαινε να υποκλίνονται για να υπάρξουν.
Εμείς υποκλινόμαστε στη Χαρούλα Αλεξίου. Σε όλους αυτούς τους αυτοδημιούργητους που τράβηξαν και χαράξαν γραμμή στην ψυχή του Έλληνα.
Εδώ έκανε την πρώτη αναφορά η Χαρούλα σ’ αυτό που η ίδια ήξερε πως πέρναγε και που ακόμα δεν είχε γίνει ορατό στον κόσμο. Ενώ ο στίχος λέει «Τα ζήτησα όλα από τη ζωή μου, τα πλήρωσα με την ψυχή μου», είπε «…τα πλήρωσα με τη φωνή μου».
Μια φωνή που τραγούδησε τα πιο σημαντικά τραγούδια των μεγάλων αυτού του τόπου.
Εσείς ανοίξτε αύριο την τηλεόραση και παρακολουθήστε όλα τα σαχλοκούδουνα να ουρλιάζουν στον ρυθμό της αταλαντοσύνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου