Αλλά ο Έλληνας ζει πάντα μέσα στο ψέμα. Μόνιμα στο ψέμα. Μόνιμα στο παραμύθι. Είναι καιρός πια που έχει χαθεί ο Έλληνας. Ο σημερινός Έλληνας, είναι ο ψευτοέλληνας, ο παριστάνων Έλληνας.
Όπως είχε πει και ο Ροΐδης: «Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τους Έλληνας».
Έχει γεμίσει ο τόπος με αυτούς τους φλούφληδες, με τα χρυσά ρολόγια στα χέρια και τις καραβαμμένες πλαστικούρες δίπλα τους, με μεγάλα πούρα στα χέρια τους, σαν καραγκιόζηδες Κουβανοί που χασκογελάνε ηλιθιωδώς γιατί νομίζουν ότι είναι ευτυχισμένοι επειδή τους ανοίγουν μια σαμπάνια Cristal στο τραπέζι.
Σ’ αυτούς τους Έλληνες που εγκατέλειψε από καιρό η γνώση, η επίγνωση και η ταπεινότητα τραγουδάμε παντού «να σκορπίζεις της γνώσης το φως» και χασκογελάμε ηλιθιωδώς για να ξεγελάσουμε την ανυπαρξία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου