Τον είπαν «Μωυσή», τον είπαν «Ηρακλή», τον είπαν «Τσόρτσιλ», είπαν ότι παίζει «σιμουλτανέ», τον είπαν «Φελπς», τον είπαν «υπέρκομψο», σχολίασαν ότι έχει «κορμί λαμπάδα», ότι είναι «γυμνασμένος» και ότι η «λάμψη του αστερισμού του τυφλώνει». Προσφάτως τον χαρακτήρισαν και ως «αδίσταχτο τσιτάχ».
Όλα αυτά ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Αυτός δεν είναι πρωθυπουργός, είναι σούπερ ήρωας.
Ως έτσι τον παρουσιάζουν σε σχολιογραφικά τους κείμενα, σε ενημερωτικά sites που πήραν χρήματα από την καμπάνια «Μένουμε Σπίτι», ορισμένοι δημοσιογράφοι.
Τα πιστεύουν, άραγε, αυτά που γράφουν;
Αισθάνονται για κάποιον λόγο υποχρέωση;
Δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί στο τέλος τέλος οι δημοσιογράφοι που τον αποθεώνουν δεν είναι και υποχρεωμένοι να δικαιολογήσουν τα επίθετα ή τις παρομοιώσεις που χρησιμοποιούν στα κείμενά τους.
Και έτσι πρέπει να είναι.
Αλλά ρε φίλε, κάπου ώπα.
Κάπου ώπα, που είπα και χθες γι’ ακριβώς αυτό το θέμα σε μια παρέα με συναδέλφους.
Τέτοιου είδους κείμενα παραπέμπουν σε εποχές που οι περισσότεροι δεν θέλουμε ούτε ν’ αναφέρουμε. Μέρες της Χούντας που αρκετοί δημοσιογράφοι (και ενώ συνάδελφοί τους ήταν στη φυλακή ή εξορία) – και που στη Μεταπολίτευση είχαν ενεργό και σημαντικό ρόλο – λιβάνιζαν με κάθε τρόπο και σε κάθε περίπτωση την «Εθνικήν Κυβέρνησιν».
Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν παρομοιάζω την κυβέρνηση Μητσοτάκη με τη Χούντα, παρομοιάζω τους δημοσιογράφους που αισθάνθηκαν υποχρεωμένοι να εκφράσουν «τάς εύγνωμόνους ευχαριστίας τους προς τήν Εθνικήν Κυβέρνησιν» για λογαριασμό «τού συνόλου τού δημοσιογραφικού κόσμου», σαν να ήταν εξουσιοδοτημένοι με αυτούς που παρουσιάζουν τον Μητσοτάκη ως σούπερ ήρωα.
Κάπου ώπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου