Την άποψη μου για τον Πέδρο Μαρτίνς την κατέθεσα δημοσίως, εδώ σε αυτό το site, πολύ νωρίς και σε πείσμα της ελληνικής ποδοσφαιρικής λογικής που συνδέει την αξία ενός προπονητή με τα αποτελέσματα. Ήταν στις 10 Αυγούστου 2018, αμέσως μετά το πρώτο ματς του Ολυμπιακού στο «Γ. Καραϊσκάκης» με τη Λουκέρνη στο πλαίσιο του Europa League.
Ιστορικά είναι (ίσως) η πρώτη φορά που οι ερυθρόλευκοι ανανεώνουν συμβόλαιο προπονητή για δυο χρόνια με εντυπωσιακά αυξημένες αποδοχές και πριμ χωρίς να έχουν (τυπικά εννοείται) κατακτήσει τίποτε. Ούτε έναν τίτλο. Θα κατακτήσουν φέτος το πρωτάθλημα, είτε συνεχιστεί, είτε διακοπεί η διοργάνωση.
Η εξέλιξη για τον Ολυμπιακό είναι… έως παρανοϊκή. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί πρωτοφανή επιλογή και ιστορικό σημείο καμπής για ένα σύλλογο που πριν λίγα χρόνια επέλεγε να αλλάζει τρεις προπονητές στη σεζόν και, σε κάποιες κορυφαίες εξάρσεις του, απορούσε και για τη χρησιμότητα του προπονητή. Έχουν συμβεί και αυτά.
Μεταξύ μας «ψιλοπαρανοϊκός», σε σχέση με το παρελθόν, είναι ο τρόπος που διοικείται ο Ολυμπιακός από τον χειμώνα (Φεβρουάριος ήταν) του 2018 μέχρι και σήμερα. Θυμάστε τότε τι ακολούθησε εκείνο το τραγικό 3-0 από τα Γιάννινα.
Από τότε μέχρι χθες κύλησε πολύ νερό κάτω από τις γέφυρες.
Η ομάδα έχει προσεγγίσει περισσότερο από ποτέ έναν ποδοσφαιρικό ορθολογισμό και μια πολιτική υπέρ της αξιοκρατίας σε σημείο να εμφανίζεται αγνώριστη.
Ο Ολυμπιακός του «ντάξει μωρέ, πάμε γερά και βλέπουμε» έχει αντικατασταθεί από ένα οργανισμό με αρχή, μέση και τέλος. Έγινε μια ποδοσφαιρική εταιρεία με σύγχρονη τεχνοκρατική διαχείριση. Τίποτε δεν θυμίζει την παλιά εποχή της «αλάνας». Οι παραδοσιακές βεβαιότητες « Ολυμπιακός είμαστε», που απέπνεαν και μια δόση υπερβολής, υποχώρησαν.
Τη θέση τους πήρε μια ομάδα τεχνοκρατών που δουλεύει σκληρά, αντιμετωπίζει όλα τα θέματα με μια επιστημονική επάρκεια, αποφεύγει τις υπερβολές, κερδίζει συνεχώς στοιχήματα στην οργάνωση και στη λειτουργία της, βλέπει τον ίσκιο της να απλώνεται συνεχώς μακρύτερα, καταθέτει την αγωνιστική υπεροχή της στο γήπεδο κι όχι στα πληρωμένα παπαγαλάκια και διαπιστώνει το όνομα της να αποτελεί πια μια σταθερά σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Κυρίως, υπερασπίζεται σε όλα τα επίπεδα την ομάδα και την ιστορία της με μια πρωτοφανή αποτελεσματικότητα.
Εντυπωσιακή αλλαγή με συγκλονιστικά αποτελέσματα όπως και να την αξιολογήσει κάποιος. Το συγκλονιστικότερο όλων; Η αλλαγή αυτή ενίσχυσε ακόμη περισσότερο τους δεσμούς της ομάδας με τους φιλάθλους της. Γιατί; Τους έδωσε την απαραίτητη περηφάνια να βλέπουν στο γήπεδο την καλύτερη, με πανελλήνια αναγνώριση, ομάδα της χώρας και να χαίρεται η ψυχή τους.
Ο Μαρτίνς (κορυφαίο μέλος αυτής της ομάδας) ευτύχησε να συνεργαστεί με τον σύγχρονο Ολυμπιακό. Αυτόν που μετράει με περισσότερες από μια μεζούρες την αξία της ομάδας και την αγωνιστική της πορεία. Τον Ολυμπιακό που αποφάσισε να αφήσει πίσω του το τυχαίο και το ευκαιριακό και να πορευτεί «στον Αμαζόνιο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου» με λογισμό και μ’ όνειρο.
Το αποτύπωμα του Πορτογάλου στην εξέλιξη αυτή φάνηκε χθες στο νέο του συμβόλαιο. Ο Ολυμπιακός αξιολόγησε τεχνοκρατικά τη συμμετοχή του προπονητή στην εικόνα της ομάδας και (επίσης τεχνοκρατικά) αποφάσισε να συνεχίσει να τον εμπιστεύεται με ένα συμβόλαιο ισχυρότερο και οικονομικά, θεαματικά βελτιωμένο.
Ιστορική μέρα και για τους δυο μέχρι την επόμενη. Αυτή που περιλαμβάνεται στο «πριμ κατάκτησης του Europa League» στο νέο συμβόλαιο.
Υ.Γ 1. Μεταξύ μας, όλη αυτή η ιστορική εξέλιξη της ομάδας έργο Μαρινάκη είναι. Αν αυτός, ως «ο πλερώνω» δεν αποφάσιζε να επανασυστήσει την ομάδα, να την εκσυγχρονίσει σε απόλυτο βαθμό και να επενδύσει στους τεχνοκράτες, χωρίς, ταυτόχρονα, να χάσει τον εαυτό της και τη λαϊκότητα της ψυχή της, τίποτε από όσα θαυμαστά συνέβησαν δεν θα προέκυπτε. Ο ίδιος δεν νομίζω πως χρειάζεται τον δημόσιο έπαινο, αλλά για μια φορά στη διετία δεν βλάπτει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου